Rozdział 29 cz. 2

---Sydney---

Wróciłam do domu, a detektywi kontynuowali obserwację Soph. Niestety po moim powrocie jeszcze jej nie było w domu. Niall przeprowadził się do mnie. A po tygodniu przyszedł Harry i oznajmił, że się oświadczyli. Świetnie, że mnie o tym poinformowali.

-Co prawda przez kilka dni nie było mnie w domu- zwierzałam się Marthcie następnego dnia, siedząc z nią w samochodzie i czekając aż Sophie wyjdzie ze swojego domu. Mimo różnicy wieku bardzo się zaprzyjaźniłyśmy- ale czy to moja wina? Umierałam! Walczyłam o życie podczas, gdy oni wspaniale się bawili!

-Spokojnie, Sid- Martha się uśmiechnęła.- Czy któreś wie, co się wtedy z tobą działo?

Spuściłam głowę i namacałam palcami bliznę nad żebrami- miejsce, w które zostałam postrzelona. Przecząco pokręciłam głową.

-Właśnie- kontynuowała.- Z tego, co wiem Niall wie, że zostałaś porwana i tylko on. A nawet jemu nie powiedziałaś, że omal nie zginęłaś.

-Po co go denerwować?- zadałam retoryczne pytanie.- Niech żyje w nieświadomości.

-Okay, Sid, ale nie możesz oczekiwać od niego wielkiego współczucia czy zainteresowania. A twoja przyjaciółka i jej narzeczony? Mówiłaś im o porwaniu?-wywróciłam oczami.- Sid?

-Nie, nie mówiłam- mruknęłam.- Ale co mam powiedzieć? O, cześć, Soph. Miło cię widzieć. Wiesz, że wtedy, kiedy nie było mnie w domu zostałam niemal śmiertelnie postrzelona, a potem porwana? Przepraszam, ale przypadkiem zapomniałam o takim szczególiku.

Moja towarzyszka się roześmiała.

-Możesz mówić jeszcze szybciej, a na pewno nie zrozumie, o co chodzi.

-Hehehe- mruknęłam.- Patrz, Soph idzie.

Naprawdę Sophie wraz z Harrym właśnie wychodzili z domu. Czułam się okropnie podglądając moją przyjaciółkę, ale wiedziałam, że to dla jej dobra. Wyjrzałam zza Marthy, chcąc mieć lepszy widok.

-Sydney, nachyl się!- syknęła pani detektyw. Spojrzałam na nią pytająco.- Ona cię zauważy. Dopóki nie założysz peruki i maski masz się jej nie pokazywać.

Skuliłam się na siedzeniu, klnąc pod nosem. Ja też chcę na nią popatrzeć!, pomyślałam.

-Wsiada do samochodu z tym... jak mu tam... Harrym!- zakomunikowała Martha.- Jedziemy za nimi.

Kiedy wyjechałyśmy mogłam siedzieć już normalnie. Wysiedliśmy przed hipermarketem.

-Myślę, że pójdę za nimi sama- oznajmiła Martha.

-Nie sądzę- podeszłam do straganu z różnościami i kupiłam perukę z rudymi, kręconymi włosami. Założyłam ją na głowę- Jak wyglądam?- spytałam. Ponieważ nie schowałam pod nią moich prawdziwych włosów, a te z peruki były krótsze, mogło to dziwnie wyglądać.

-Ciekawie- odparła, hamując śmiech. -Ale żartowałam z  tą peruką. No dobrze... Schowaj pod nią swoje włosy i możemy iść.

Zrobiłam to i weszłyśmy za moimi przyjaciółmi do centrum handlowego. Po drodze natknęłyśmy się na drugiego z detektywów.

-Thomas?- Martha była wcale niemniej zdziwiona ode mnie.- Co ty tu robisz?

-Pewnie to samo, co ty- odpowiedział.- Pracuję.- spojrzał na mnie.- Przedstawisz mi swoją znajomą.

-To ja- powiedziałam, rozbawiona jego pytaniem.- Sydney, znaczy się.

-Ach... Nie poznałem cię.

-To mój kamuflaż- uśmiechnęłam się do niego.- Powiedziałeś, że pracujesz. A czy nie powinieneś szukać jakichś wskazówek?

-A myślisz, że co robię? Właśnie szukałem jakiś wskazówek, kiedy zobaczyłem jakiegoś mężczyznę szperającego w domu twoich przyjaciół.

-ON jest TUTAJ?!- krzyknęłam.

-Sid- szepnęła Martha.- Ciszej. Wracajmy do pracy, bo jeśli ich obydwoje spuścimy z oczu, to może się źle skończyć.
-Czy kto tu jest?- Thom mnie nie zrozumiał.
-Josh.
Mężczyzna pokręcił głową.
-Nie, na pewno to nie on. Ale postanowiłem nie spuszczać go z oczu.

Poszliśmy za nimi. Obserwowaliśmy całą trójkę. Widzieliśmy, że ,,nieznajomy" wciąż trzyma się z dala od nich. Czyżby czekał, aż Harry się odsunie? Ona chyba go widziała, bo trzymała się bardzo blisko swojego narzeczonego. Niemal cały czas szła wtulona w niego. Ale wtedy zobaczyłam, że mężczyzna lekko kiwnął ręką w jej stronę, a ona skinęła głową na znak, że zrozumiała. Powiedziała coś do Harry'ego, a on skinął  głową i sam wszedł do jednego z butików. Sophie zaś poszła w stronę swojego dziwnie się zachowującego mężczyzny.

-Zróbmy coś- powiedziałam do Marthy. -Ona nie może do niego pójść.

Moja towarzyszka uniosła rękę, uciszając mnie.

-Poczekajmy, zobaczymy, co się stanie.

-A co, jeśli on jej coś zrobi?!

-W galerii przy mnóstwie ludzi? Wątpię. A Thomas ubezpiecza ją z drugiej strony, więc kim on by nie był nie wyprowadzi jej na zewnątrz.

Niestety poszli do dużej łazienki, która nie była zbyt oblegana przez ludzi, więc nie mogłyśmy wtopić się w tłum. Thomas został przed drzwiami łazienki (było nią duże pomieszczenie, w którym znajdowały się sedesy w osobnych kabinach i umywalki na widoku), a my szybko wśliznęłyśmy się do jednej z kabin. Ponieważ mówili przyciszonymi głosami, Martha wyjęła mikrofon. Ustawiła go tak, byśmy ich słyszały, a żeby oni się nie zorientowali. Dała mi jedną ze słuchawek. Wyglądałam przez dziurkę w nieco styranych drzwiach

-Czego chcesz, Peet?- spytała Sophie takim drżącym głosem, iż pomyślałam, że się zaraz rozpłacze.

-Tak mnie witasz, kochana?- spytał ,,nieznajomy". Przemawiał z nutą słowiańskiego akcentu w głosie.- Po prostu mam dla ciebie kilka wskazówek od NIEGO. Ale najpierw może opowiesz mi, co u ciebie?
Wywnioskowałam z tego, że ona dobrze go zna, a tak samo musi znać tego, o kim rozmawiali.

-  To jest zbędne. Mów, co chciałeś, bo Harry zaraz zacznie mnie szukać. Powiedziałam mu, że idę do łazienki i zaraz wrócę.

-Harry to, Harry tamto- prychnął.- Dobrze więc. To co ja chciałem... A tak! Mój kochany przyjaciel  kazał ci przekazać, że daje Ci jeszcze kilka dni, a odezwie się, gdy wszystko będzie już gotowe i wtedy po ciebie przyjedzie. 

Po tych słowach wyszedł z łazienki trzaskając drzwiami. Sophie kucnęła w rogu pomieszczenia i zaczęła cichutko szlochać. Chciałam do niej wyjść, ale Martha złapała mnie za ramię i pokręciła głową.

-Nie możemy się jej pokazać- wyszeptała wprost do mojego ucha, żeby było jak najmniejsze prawdopodobieństwo, że Sophie usłyszy cokolwiek.- Jeśli nas zobaczy będzie na tyle ostrożna, że już nic się nie dowiemy. A poza tym ja byłabym u niej spalona. Jeśli mnie pozna nie będę mogła już jej śledzić- Po tych słowach zmieniła temat.- Rozumiesz coś z tego?

Najpierw nie zrozumiałam, o co jej chodzi. Dopiero potem zrozumiałam. Czy wiem o czym rozmawiali Sophie i Josh. Przecząco pokręciłam głową.

-Oni mówili jakimś szyfrem, czy co?- mruknęłam do ucha Marthy.- Znam wszystkich znajomych Sophie, ale jego widzę pierwszy raz w życiu. I jeszcze wyskakują z takimi tekstami. Brzmiało to tak, jakby... sama nie wiem...- chociaż wciąż szeptałam, zaczęłam mówić podniesionym głosem. Martha przyłożyła mi rękę do ust i konspiracyjnie uniosła brew. Po chwili zabrała dłoń.- To kiedy możemy stąd wyjść?

-Najpierw musi to zrobić twoja przyjaciółka, chociaż... Mam pomysł. Dałabyś radę wyjść stąd szybko i, co najważniejsze, bez zawahania? Nie wolno ci się zatrzymać ani, co ważniejsze, obejrzeć za siebie.

-Myślę, że tak. A co potem?

-Dołączysz do Thomasa, tam zdejmiesz perukę i wrócisz bez niej jako Sid. Udasz, że jesteś zaskoczona na widok Sophie i postarasz się ją o wszystko wypytać. Zobaczymy jak ci pójdzie.

Nie miałam ochoty odpowiadać. Po prostu wyszłam z kabiny. Ciężko było nawet nie spojrzeć na szlochającą przyjaciółkę, ale się udało. Zaraz wróciłam bez peruki.

-Sophie, co się stało?!- podbiegłam do przyjaciółki i kucnęłam obok niej.

-N... Nic- wyjąkała.

-No przecież widzę. Mi możesz powiedzieć. 

Zastanowiła się chwilę, przetarła oczy, po czym powiedziała:

-Upadłam i się uderzyłam o umywalkę... Nic mi nie jest, ale postaram się wstać.

-Harry'emu też masz zamiar przedstawić taką wersję?- spytałam.

-O czym ty mówisz?

-Jesteś absolutnie pewna, że twoje łzy nie mają najmniejszego związku z tym mężczyzną, z którym przed chwilą rozmawiałaś?
-Skąd go znasz?- spytała, a ja zorientowałam się, co właśnie zrobiłam.
-Widziałam was razem na zewnątrz- odparłam, wybierając najprostszą wersję.- Chciałam do was podejść, ale zniknęliście mi z oczu. Gdy zobaczyłam jak tamten wychodzi z łazienki, po prostu tu przyszłam i zastałam cię w takim stanie.

Sophie odepchnęła mnie od siebie.

-Daj mi spokój, Sydney- rzadko używała mojego pełnego imienia, a najczęściej robiła to, gdy nieźle zaszłam jej za skórę.- To moja sprawa, co robię i z kim. Nie mogę ci powiedzieć prawdy, bo to naprawdę niebezpieczne dla ciebie. Chodź do Harry'ego i wracajmy do domu.

Pomagając jej wstać spojrzałam w stronę Marthy i zobaczyłam, że ona kiwa głową. Czyli mam zostawić detektywów i wrócić z przyjaciółmi. Dobrze... Ale żebym tego nie żałowała. Szczególnie tego, że darowałam Sophie dalszego przesłuchania...

--------------------------

Kolejny nudny rozdział. Może nie byłby taki zły, gdybym tak nie przynudzała. Ale nie musi być aż tak dobry. Jest tylko wstępem do rozdziału Sophie.N. (:
Wybaczcie, że nie pojawił się zgodnie z planem, ale jakiś debil (czyt. dyrektor) kazał nam odrabiać tamte dni. Phi! Czy to nasza wina? Ja już byłam pod szkołą, kiedy się dowiedziałam, że nie ma lekcji. A nie mogłam dziś nie przyjść, bo mieliśmy test w WOS-u (zaważający na ocenie na półrocze), który albo się napisało, albo z miejsca pała.